اثر ترکیبی تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین بر میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار پس از انفارکتوس تجربی میوکارد

مقدمه: مشخص شده است که استاتین­ ها و فعالیت ورزشی هر دو دارای اثرات سودمندی در پیشگیری از بیماری ­های قلبی- عروقی هستند. با این حال، در ارتباط با اثرات ترکیبی آن­ ها بر میزان آسیب بافتی بعد از انفارکتوس میوکارد اطلاعات کافی وجود ندارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر ترکیبی تمرین ورزشی استقامتی و داروی آتورواستاتین بر میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در قلب موش­ های صحرائی به دنبال انفارکتوس میوکارد است. مواد و روش ­ها: 45 سر موش صحرائی نر (10-8 هفته ­ای با میانگین وزن 10±230 گرم) به 5 گروه شم، کنترل، تمرین استقامتی، آتورواستاتین و تمرین+آتورواستاتین تقسیم شدند. انفارکتوس میوکارد به وسیله­ تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین(mg/kg 150) در دو روز متوالی القاء شد. مداخله­ دارویی و تمرین استقامتی 2 روز پس از انفارکتوس میوکارد شروع و به مدت 4 هفته تداوم یافت. جهت بررسی آسیب نکروزی و میزان بافت فیبروزی به ترتیب از رنگ­آمیزی هماتوکسیلین-آئوزین و تری­کرم ماسون استفاده شد. داده­ ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<0.05 و آزمون تعقیبی شفه(scheffe) تحلیل شدند. یافته­ های پژوهش: ترکیب تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین باعث کاهش معنی ­دار میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در مقایسه با گروه کنترل گردید(p=0.001). تمرین استقامتی به تنهایی باعث افزایش غیر معنی­ دار میزان آسیب نکروزی و افزایش معنی ­دار بافت فیبروزی شد(p=0.001). مصرف داروی آتورواستاتین آسیب نکروزی را کاهش داد، اما تاثیری بر وسعت بافت فیبروزی نداشت. بحث و نتیجه­ گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیب تمرین استقامتی و  داروی آتورواستاتین در بهبود آسیب بافتی ناشی از انفارکتوس میوکارد موثرتر از تمرین و دارو به تنهایی می ­باشد.